REISVERSLAG ITALIE 2014

Maandag 29-10-2014; Duitsland.  Om 6 uur gaat de wekker bij ons. Weer een nieuwe werkdag? Nee, dit hoort vakantie te zijn. Maar goed, als het voor een keer is, dan is het niet zo’n probleem. We willen namelijk fileloos richting Asten rijden om van daaruit richting Italië te kunnen. Deze vlieger gaat voor ons wel op, maar voor de mensen die uit de richting Ridderkerk en Rotterdam moeten komen iets minder, want er was weer eens iemand die het nodig vond om over de vangrail te willen vliegen. Voor eens en voor altijd: dat lukt niet en zorgt voor onnodig veel fileleed. Na een extra uurtje wachten is de groep dan toch compleet en kunnen we afreizen naar La Bella Italia. De reisleidster voor deze reis heet Charlotte, terwijl de bus vakkundig gereden zal worden door Fons in de komende dagen. Net over de grens in de buurt van Mönchengladbach is er een korte stop bij een bruinkoolmijn. Tot 2045 mag hier bruinkool afgegraven worden en omdat er niet zo heel veel afgravingen zijn van bruinkool is het een mooie gelegenheid om hier een kort kijkje te nemen. De rit van vandaag is lang en we razen over de Duitse snelwegen met een tussenstop en een tankstop totdat we in Pölling aankomen bij ons eerste hotel, waar we een nacht gaan verblijven. De eerste contacten worden tijdens het eten gelegd en op het menu staan een groentesoepje vooraf, salade uit de saladebar, frites met rollade en uiensaus en een vruchtenyoghurt toe. Om tien uur gaan de lampen uit.

Dinsdag 30-09-2014; Abano Therme.  Pölling kan doorgestreept worden en na een brood ontbijt gaan we door naar Abano Therme, onze eerste hotel in Italië. Kilometers vreten geblazen dus. De rit gaat over München, Kufstein, de Brennerpas (we hebben de vlam in de pijp) en het prachtige Süd Tirol. Het landschap wordt glooiender en mooier. De lunchstop valt een beetje in het water, doordat er net een stroomstoring is geweest door werkzaamheden. Maar we nemen wel een soepje van Fons en daar kunnen we ook mee vooruit. Het is niet anders. We zijn op vakantie en nemen vanavond wel een hapje meer. Abano Therme is een bekend kuuroord net over de Italiaanse grens. Bij aankomst in het hotel kunnen we niet wachten om even de benen te strekken, want we hebben nu genoeg gezeten. Het kleine dorpje geeft net genoeg te zien om het looprondje voor het eten bestaansrecht te geven. Een winkeltje hier en daar en een standbeeld van Columbus zijn de grote publiekstrekkers even, maar voor ons is het genoeg. Bij een souvenirwinkel vinden we een beeldje van Benito Mussolini (El Duce), die de Hitlergroet brengt. Waar zijn we in belandt? Het kan hier blijkbaar allemaal, maar wij zetten er wel een enorm vraagteken bij. Het diner bestaat uit salade van de saladebar, tortellini (ha lekker, pasta), gebakken aardappelen met varkensrollade en een soort puddingvlaai na. Het echte Italië lonkt al. Morgen zitten we in de stad van de liefde. We kunnen niet wachten na kilometerslang in de bus te hebben gezeten.

Woensdag 01-10-2014; Venetië. Vanuit Abano Therme gaan we naar Venetië en dat gaat een uurtje duren. Het giet pijpestelen, maar we laten ons goede humeur niet verpesten. Het zal zo wel beter worden. Althans, dat voorspellen de weersvooruitzichten. Het gezelschap begint al vrij opstandig te worden en aan het roulatiesysteem in de bus hebben we lak en iedereen gaat lekker zitten waar hij de vorige dag ook al zat. En zo is het maar net, retteketet! Venetië is een eiland. Nee, eigenlijk een complex van maar liefst honderd en zeventien eilandjes, dat alleen per boot bereikt kan worden. Eigenlijk ideaal, zo’n grote stad waar je geen verkeer tegen gaat komen, maar wel lastig te bereiken. De overtocht duurt een half uurtje en ik wil al wat foto’s schieten vanaf de boot, maar het is harder gaan regenen, dus nog maar even wachten, totdat we daar zijn. Het is twee dagen geleden, dat George Clooney hier zijn trouwerij vierde (Nespresso, what else?), maar toen zal het wel een ietsje drukker geweest zijn, vrees ik. Hij had er in ieder geval iets beter weer bij ook. Gezamenlijk starten we de wandeling richting het San Marco plein. Onderweg passeren we de beroemde Brug Der Zuchten. De brug verleent zijn naam aan het feit, dat hij aansluit op de gevangenis waar men het gesteun en gezucht der gevangenen kon horen, die daar zaten te wachten op hun dood. Op het San Marco plein zien we de nodige highlights van de stad al. De basiliek van San Marco, het Dogenpaleis, de klokkentoren en de Procuratie Vecchie. Rugzakken en grote tassen zijn taboe in de basiliek, dus gaan we die eerst afgeven, voordat we de prachtige basiliek met Charlotte gaan bezoeken. Vijf entreeportalen en vijf koepels kenmerken deze basiliek, die vrij donker is van binnen maar veel kunstschatten bevat. Na een wandeling, die ons een goede indruk verschaft over de kerk, kijken we nog even rond bij de kerk. Het Dogenpaleis is het paleis van de Duca (the Dukes of terwijl de hertogen). De klokkentoren bevat een klok die geluidt wordt door twee Moren. De Procuratie Vecchie is de promenade die nu dienst doet als overdekt winkelgedeelte. Aan de overkant van de basiliek komt deze uit bij een complex waarin drie musea gesitueerd zijn namelijk het Archeologisch Museum, het Museo Civico Correr en het Museo Del Risorgimento. Een groot gedeelte van de groep gaat met Charlotte rondwandelen. Wij gaan met de groep Tilburgers een rondje lopen en op zoek naar een kop echte cappuccino. Indianenverhalen doen de ronde over de prijs van deze consumptie op en rond het plein, maar we pakken een paar zijstraatjes en komen uit bij een klein straatje achteraf waar we twee Euro vijftig betalen en gratis van het sanitair gebruik mogen maken. De regen gooit nog steeds roet in het eten, maar het grootste gedeelte van de groep gaat ’s middags gondelen. Maar eerst krijgen we nog een dansje te zien van Marie en Leny in de stromende regen op het San Marco plein. Het kan wel eens heel erg gezellig gaan worden met dit clubje. De gondeltocht gaat ondanks de regen toch gewoon door, alleen Henk gaat niet mee. We besluiten om Henk mee te nemen voor een kopje cappuccino bij hetzelfde tentje, waar we vanmorgen zaten. Een goed idee. De gondeltocht was een succes, maar wel 22 Euro 50 voor een tochtje van een uur……in de stromende regen. De handelaars in poncho’s en paraplu’s doen goede zaken aan de Nederlanders vandaag. Om twee uur ontmoeten we gids Ine. Oortjes in en dan maar lekker twee uur lang struinen door de straten van Venetië. Die vliegen voorbij en het is prachtig om door de straatjes van Venetië te dolen over talrijke bruggetjes en pleintjes. De eindbestemming is een brug in de buurt van het Hard Rock Cafe. De door de gids genoemde Per Rialto, een van de bekendste bruggen van Venetie, krijgen we helaas niet te zien. Gezamenlijk komen we weer uit op het San Marco plein. De wandeling terug naar de boot verloopt al wat droger. Jammer, want onze dag in deze mooie stad is verregend en had zo veel mooier geweest als het droog was geweest. Maar ja, Nederlanders moeten altijd klagen, dus mij zul je niet meer horen en morgen lachen we er om. De boot van de terugvaart is beduidend stabieler dan die van de heenvaart en er is zelfs wat ruimte voor een fotootje. Ook al is het nog niet helemaal droog. Jammer van de regen, maar we keren terug naar Abano Therme. Daar slaan we wat kaarten in om te versturen, alleen postzegels kopen lukt nog niet echt. Morgen dan maar weer proberen. Het diner bestaat uit de welbekende saladebar, ravioli met spinazie gevuld en kaassaus erover heen, gevolgd door aardappelpuree met varkensrollade. We krijgen kwarktaart na. De dinerruimte lijkt wel op een riante balzaal vol met mooie beschilderingen, die al beginnen in de gang er naartoe.

Donderdag 02-10-2014; Padua. Dit wordt toch wel een belangrijke dag voor ondergetekende, want Padua (of Padova op z’n Italiaans) is gelinkt aan de heilige Sint Antonius. Ik ben dan wel geen heilige, maar ik heet wel Antonius. En ik herinner me nog wel, dat mijn oma vaak rond liep, als ze iets kwijt was en dan zei: “Heilige Antonius, mijn beste vrind, maak dat ik mijn sleutels weer terug vind”. Het bleek regelmatig nog te werken ook. Meer geluk dan wijsheid natuurlijk, maar toch. Bij het plaatsje aangekomen, wordt de bus geparkeerd en begint de wandeling naar de stad. Eerst door een beeldentuin, die werd gerestaureerd, het Prato Della Valla. Hier zitten wat winkeltjes en is een klein marktje. In een lange straat wandelen we naar de Basilica De San Antonio. Op het plein staat het beeld van Gattamelata gemaakt door Donatello. De basiliek is wonderschoon en eigenlijk zit er een heel klooster aan, waar je de stilte kan horen. Binnenpleintjes met beelden en kunstwerken en uiteraard een winkeltje met de nodige zaken die je kunt kopen van kaarsen tot boeken aan toe. Maar Padua heeft zo veel meer en dat ervaren we als we verder lopen. Wat overigens geen probleem is, want de regen is weg en het weer is heerlijk. Padua is een stad om lekker in rond te slenteren. We worden begeleidt naar het stadhuis en van daaruit krijgen we vrije tijd om zelf de omgeving te verkennen. Eerst een rondje over de markt, geflankeerd door prachtige gebouwen. Het oude justitiële paleis bijvoorbeeld wordt gebruikt als markthal en het is echt prachtig om het ambachtelijke eten te zien. Groente, fruit, een enorme selectie aan kazen, pasta’s in alle soorten, vormen en kleuren, wijnen en hammen staan prachtig uitgestald en je kan merken dat het land trots is op zijn culinaire reputatie. Eens proberen hoe een cappuccino smaakt op het marktplein en even een half uurtje mensen kijken! Heerlijk om te doen. Daarna snel een boterhammetje uit de supermarkt en daarna wandelen door de straten. Ontspannen een boterham opeten bij een klein kerkje. Toch even binnen kijken. Doe het gerust bij elke kerk, die je tegenkomt want je valt van de ene verbazing in de andere. Van buiten lijkt het niet eens interessant om binnen te gaan, maar het is echt overal een pracht en praal wat zich ten toon spreid voor diegene, die de tijd neemt om het te bezoeken. Interessant is ook de universiteit, die gedeeltelijk gelegen is tegenover het stadshuis. Vrij toegankelijk en de kleine pleintjes staan vol met kunst in de vorm van beelden en schilderijen. Bij het postkantoor scoren we nog even gauw wat postzegels. Voor de thuisblijvers: de kaarten zijn in de maak, hoor! Op de terugweg komen we toch weer bij de markt uit, waar we gelijk een banaantje kopen, voordat we aan de terugweg gaan beginnen. Langs de andere kant van het park keren we terug naar de bus, die ons zal brengen naar Ronta, waar we drie nachten gaan verblijven. Jammer, dat we de prachtige Capella Degli Scrovegni niet kunnen bezichtigen. Die staat in de stijgers, maar moet prachtig zijn van binnen. Sommige mensen zijn nooit tevreden. De familie Marrani, met aan het hoofd Claudia, heet ons in Ronta van harte welkom. De gezellige huisjes zijn leuk ingericht en bieden het nodige comfort in een plaatsje, waar verder niet veel te beleven valt. Al is er wel een station, waar we nog mee te maken gaan krijgen. Het diner laat nog even op zich wachten, dus we maken een korte wandeling richting het station. De toegang tot de prachtige natuur en bossen vinden we niet echt, maar we zien nog wel een prachtige vijgenboom onderweg, die volop in bloei staat. Het diner bestaat uit Pasta Bolognese (he, wat lekker, pasta), salade met aardappelpuree en varkensrollade, chocoladetaart als toetje.

Vrijdag 03-10-2014; Siena. Het duurt even twee uur, maar dan heb je ook wat. Siena is echt een prachtige stad. De bus wordt geparkeerd bij de stadswallen en van daaruit is het een minuutje of tien lopen richting het centrum. Het weer is heerlijk, dus we gaan ervoor. Door een parkje met een prachtige fontein, langs een lange rij marktkraampjes en dan ineens staan we bij een van de twaalf straten, die allemaal uitkomen op het Piazza di Campo met de Fonte Gaia. Op dit gigantische plein worden jaarlijks paardenraces gehouden. Het plein zit dan afgeladen vol. Het evenement van Siena, wat eigenlijk dit jaar net is gehouden. Nu is het er rustiger en na wat uitleg over het mooie Palazzo Publico en de Torro Del Mangia is het tijd voor een cappuccino. Dat zal je nog wel vaker horen, want die is hier echt heerlijk. Het centrum van de stad staat op de Unesco Werelderfgoed lijst. Een goede zet, want het is prachtig hier. De Duomo van Siena blinkt weer uit in zijn schoonheid. 

De zwart wit gestreepte zebratoren zie je al van verre en die vraagt van een afstand al om bezichtigd te worden. In 56 vloermozaïeken wordt de historie van de mensheid verhaald. Het hoogtepunt is voor mij toch de Libreria Piccolominia, een zijvertrek met prachtige muurschilderingen en boeken waarbij je gewoon moeite hebt om al het moois in je op te nemen. Het fototoestel maakt overuren, maar dit is niet zo maar even vast te leggen, dus schaffen we een boek aan om al het moois thuis nog eens te kunnen bewonderen. Je hoeft niet religieus te zijn om hiervan met open mond te genieten. Al kun je dan misschien een soortement van meerwaarde krijgen. Eentje van onschatbare waarde. De vrije tijd wordt besteedt aan slenteren in de sfeervolle straatjes. Gauw een pizzaatje eten om de inwendige mens te versterken. De pizza hot salami en pizza marguerita smaken in ieder geval beter dan thuis en het deeg is veel luchtiger. Maar we komen niet alleen om de culinaire kunsten te proeven, we willen ook de sfeer van Siena proeven en die is er genoeg. We zien de Hortus Botanicus van de stad en een synagoge, die jammer genoeg gesloten is, maar altijd komt het rondje uit bij het Piazza di Campo met de honderd en twee meter hoge Torro Del Magnia, die ook beklommen kan worden. Uiteraard wordt deze dag hier besloten met een cappuccino op het Piazza del Campo, waar de groep weer langzaam bij elkaar komt. Velen hebben kilometers gelopen hier en daarom duurt het voor sommigen iets langer, voordat we weer bij de bus aangekomen zijn. Maar de vertraging loopt niet verder op dan een kwartiertje. Wat zijn we toch voorbeeldig bezig. In Ronta dineren we gezamenlijk met Tortelinni Bolognese (lekker al die pasta’s!), salade, aardappels met rozemarijn en een varkensvlees brochette met bacon. Het toetje is tiramisu ijs met een chocolade penny wafel. Smullen geblazen dus. Morgen gaan we treinen. Dat is weer eens wat anders!

Zaterdag 04-10-2014; Florence (met de trein). Hehe, eindelijk weekend! Het lijkt wel een gewone werkweek elke dag zo vroeg op. Een fijne dierendag, iedereen! Voor de mensen, die niet zo best ter been zijn wordt er vervoer met de auto geregeld naar het station van Ronta wat twee straten van het hotel af zit, maar wel stijl bergopwaarts. Station is wel een groot woord voor een strook beton met een huisje waar de trein zal stoppen, maar zodoende kunnen we wel treinen naar Florence, een van de hoogtepunten van de reis. De trein is bij aankomst al overvol en de groep verspreidt zich over de coupés. Na een stationnetje of vijf zijn we na een klein uurtje in Florence, eindbestemming van deze treinreis. De gids van vandaag heet Anna en ook zij werkt met oortjes, een aangename manier van gidsen. Het station waar we zijn uitgestapt grenst aan de Santa Maria Novella. We bereiken deze kerk door een ondergrondse winkelpromenade, waar we al gauw een platenzaak zien die we op de terugweg zeker even met een bezoekje willen vereren. 

Maar eerst cultuur, want we kunnen de groep niet laten wachten. Na een korte wandeling door de straten van Florence staan we ineens voor de Duomo Santa Maria del Fiore. Elke keer, als ik denk dat het niet mooier kan, dan volgt de verbazing weer. Wat een prachtig schouwspel! De finesses, de details, de kleuren. Het is onbeschrijflijk!  Tegenover deze eye catcher staat een Baptisterium met aan de Oostkant de Poort van het Paradijs. Bronzen vergulde deuren, die in tien panelen gebeurtenissen uit het Oude Testament bevatten. De Duomo Santa Maria del Fiore is overigens van binnen niet zo rijkelijk versierd als je in eerste instantie zou verwachten. Ik denk, dat velen daarin een beetje teleurgesteld zullen worden omdat de binnenkant haast intact is gebleven en maar weinig kunst, pracht en praal bevatten. De dom is echter wel prachtig versierd van binnen. De volgende stop is het overweldigende Piazza Della Signoria. Het Palazzo Vecchio met daarvoor de Fontana di Nettuno (De Fontein van Neptunus), de David van Michelangelo, en in de Loggia de Lanzi de Perseus van Cellini (Perseus met het hoofd van Medusa in zijn hand) en tenslotte het bekende beeld De Roof Van De Sabijnse Maagden, dat uit een blok marmer is vervaardigd. Als we nu links naar de Loggia de Lanzi de straat inlopen komen we langs de Uffizi, wat gezien wordt als een van de mooiste musea van Italië met als pronkstuk De Geboorte van Venus van Botticelli en de Hertog van Urbino van Piero della Francesca. Het gebouw diende vroeger als kantoor van het stadshuis, en daar dankt het zijn naam aan, maar nu is er dus een museacomplex van gemaakt. Maar wij lopen door naar de eveneens beroemde Ponto Vecchio. Een brug, die gedomineerd wordt door goudsmeden en dure juwelierszaken, die de edel smederij tot een kunst hebben verheven. Zogezegd betaalbaar maar toch wel erg duur voor de gemiddelde beurs. Hand op de knip hier. Niet alleen omdat alles spuugduur is, maar ook omdat het schijnt te wemelen van de zakkenrollers, die in de drukke mensenmenigte makkelijk hun slag kunnen slaan. Zou toch jammer zijn van je zuurverdiende geld en het zou ook gelijk de rest van je vakantie vakkundig verknallen. Na de rondleiding worden we vrijgelaten. Een groot gedeelte van de groep gaat gezamenlijk lunchen, maar wij lopen nog even verder. Bij een Irish Pub naast de Duomo nemen we een portie kip nuggets met frites om daarna nog rond te kunnen lopen in de omgeving. Eerst gaan we op zoek naar het Hard Rock Cafe Florence wat we al heel snel gevonden hebben. Geen grote zaak, maar de sfeer doet het hem. In de buurt van het Piazza della Signoria stuiten we nog op een leuke zaak met metal t-shirts en dergelijke. Dan wordt het tijd om een echt Italiaans ijsje te proeven. Mango-bosvruchten en pistache-chocolade zijn mooie combinaties. Florence heeft veel moois en die ene platenzaak was daar een onderdeel van. Het is tijd om terug naar het station te lopen en eens te kijken of we nog wat aan de CD collectie toe kunnen voegen. Dat lukt inderdaad. CD’s van Paul Gilbert, Mr. Big en Stryper en een DVD van de tribute avond voor Jon Lord worden ingeslagen en daarna komt de groep weer langzaam bij elkaar voor de terugreis per spoor (kedeng kedeng). Mama Claudia staat al bij het station om de slecht lopenden op te halen. Het diner van de laatste avond in Ronta bestaat uit Pasta Piquante (heerlijk, pasta!!), runderkotelet met worteltjes en als toetje meringue ijs.

Zondag 05-10-2014; Perugia en Assisi. Perugia is hooggelegen en moeilijk bereikbaar met de bus. Gelukkig is er een roltrap, die de bezoekers boven brengt. Jammer genoeg werkt hij maar gedeeltelijk, maar dat is genoeg om sommige mensen wat meer puf te geven om de mooie stad te bezichtigen. Aan het einde van de roltrap kom je uit in de onderaardse gewelven van de stad. Het zijn de gewelven van het fort dat over de gewone huizen heen is gebouwd. Er is hier een netwerk van gangen, maar ons eerste doel is Palazzo Dei Priori, de Duomo en de Fontana Maggiore die gezien wordt als een van de mooiste fonteinen van heel Italië. Op het plein (Piazza IV Novembre) waar de fontein staat is een stille demonstratie bezig. Mensen lezen een boek voor een uur lang. Het symboliseert het feit, dat een kind een vader en een moeder moet hebben. Een nogal kortzichtige gedachte. Kunnen twee heren of twee dames samen geen gezin stichten en kinderen opvoeden???? Dit gedachtengoed wordt op TV gepredikt door de Paus, een honderd kilometer verderop in Rome, tijdens zijn wekelijkse audiëntie. Maar ik geniet nog maar even van de mooie fontein op het plein (dat rijmt). De Etruskische poort staat grotendeels in de stijgers, maar wij bezoeken de Duomo. Hier is wel een dienst bezig, maar het blijft een prachtig gebouw om te bezichtigen, als je stil bent. Even snel lunchen moeten we ook inplannen, voordat we verder gaan. Broodje kebab dan maar en dan lekker op de trappen voor de Duomo in de zon en naar wat mensen staren. Heerlijk toch? Het echte vakantiegevoel. De terugweg lopen we rustig door de straten en bij het parkje zitten wat ambachtslieden souvenirs te maken voor de koopgrage toeristen. In het parkje zelf is een marktje waar een oude straatmuzikant aardig succes heeft met zijn vermakelijke liedjes, dansjes en fraaie uitdossingen. Gezamenlijk dalen we af naar waar de bus staat. Na een kort ritje komen we aan bij Assisi, de stad van de Heilig Franciscus. De wandeling naar de te bezoeken basilieken laat al zien dat het hier heel erg toeristisch wordt aangepakt. Commercie lijkt het hier langzaam te winnen van religie. Het maakt zo’n loopje misschien wel wat levendiger, maar het overtroeft toch het Italië, waar ik voor gekomen was. We doen het ermee. Veel marktkraampjes staan dus opgesteld onderweg naar de Basilica di Santa Chiara, oftewel de basiliek van Santa Clara. De basiliek zelf is mooi en in de crypte ligt de heilige Clara opgebaard. Na een kort loopje wordt de Basilica di San Francisco bereikt. Dit is dus de basiliek van de heilige Franciscus. Mooi, mooier, mooist gaat wederom op, want je kan ook hier wel weer een middag rondlopen in deze kerk met klooster. Ook hier kan je Franciscus weer opgebaard zien liggen in de crypte. De fresco’s van Giotto zijn adembenemend mooi. Het lijkt soms kerkenpad wel voor de ene, maar voor mij is Italië een groot kunstmuseum en ikzelf kan er geen genoeg van krijgen. Het kloostercomplex is uitgebreid en ook hier kom je overal op mooie binnenpleintjes uit met de meest prachtigste kunstwerken. Hoe leg je dit allemaal vast met je cameraatje en hoe omschrijf je zoiets moois in een reisverslag? Tip: Kopieer de namen van de bezienswaardigheden, plak ze in de Google zoekfunctie en druk op Afbeeldingen en de hele reis gaat opnieuw leven voor je. Ondertussen hebben we de uitgang van het gigantische complex gevonden en gaan door de straatjes weer beneden naar de bus, maar niet voordat we nog een ijsje hebben genuttigd, want dat hebben we wel verdiend in die hitte. De bus brengt ons naar het Lago Trasimeno, waar we zullen overnachten. Het balkonnetje geeft uitzicht over het meer en de prachtige zonsondergang. Wederom bekruipt ons weer even het vakantiegevoel. Zeker omdat Fons heeft besloten om de bus te gaan wassen. Ja, voor hem is het geen vakantie. Al blijft hij wel heerlijk relaxed en is hij een soortement van extra groepslid voor ons. Wat zou er trouwens op het menu staan? Ik heb wel een idee. En laat dat idee nou nog uitkomen ook. Spaghetti Bolognese (jaja mensen, de verassingen zijn de wereld nog niet uit, alweer pasta), aardappels met sperzieboontjes en varkensfricandeau met chocolade ijs na. Eet smakelijk.

Maandag 06-10-2014; Orvieto / Vaticaanstad. Wat staat ons vandaag weer te wachten? Prachtig weer in ieder geval en onze eerste stop is in Orvieto. Alweer een stad, die hoog op een berg gelegen is. De Orvieto Funicular weet daar wel raad mee. Het treintje brengt je in no time te berg op, zoals je ook wel eens ziet in de bekende wintersportgebieden. Twee lange straten later, bij de apotheker buigen we linksaf en komen we bij de Duomo Orvieto. Weer al zo’n plaatje, vooral van buiten gezien. De reliëfs tonen het leven van Christus op miraculeuze wijze. Maar ook binnen is de kerk een plaatje. Jaja, nou weet ik het wel met al die kapelletjes, hoor ik u denken. Maar hier is toch iets speciaals aan de hand. Want in de Cappella Nuovo wordt op niet alledaagse wijze het verschil tussen de hemel en de hel weergegeven. Allereerst is dit een niet vaak voorkomend fenomeen op deze schaal, maar de fresco’s en schilderijen tonen ook het nodige naakt, iets wat in de kerk eerder taboe lijkt. Niet hier en het is dan toch weer iets aparts, waardoor deze kerk toch weer speciaal wordt ten opzichte van al die andere kerken, die we al zagen. De fresco’s heten “Het laatste oordeel” en mijn oordeel is, dat ze ondanks de overdaad aan kerken echt iets toevoegen aan het geheel tot nu toe. We moeten snel nog iets eten, voordat we weer de bus in moeten. Dus op de weg terug naar de Funicular eten we nog snel een bruscetta warme worst met gesmolten kaas en een broodje rucola sla, tomaat en mozzarella. De middag zal in het teken staan van Vaticaanstad met gids Loes. Dit is het Westelijke deel van de stad Rome en een onafhankelijk staatje op zich. De rij voor de musea van het Vaticaan staat tot ver buiten de poorten. Zij zullen allemaal uitkomen bij de Sixtijnse kapel. Die gaan wij helaas NIET te zien krijgen. Een kleine domper op de feestvreugde misschien, maar ga op de wijze zoals boven beschreven staat maar eens kijken op het internet. Houd je wel goed vast aan je stoel, want je valt om van verbazing en dit zijn nog maar de plaatjes. Ik verkies hierbij gelijk Loes als de beste gids van de reis, gewoon omdat het verhaal als een golf van woorden wordt verteld met humor en heel veel informatie. Over details zal ik niet te veel uitweiden, maar als we in de lange rij staan om de Sint Pieter in te mogen, bekruipt ons het gevoel dat dit wel eens een hele lange wachttijd kan gaan worden. Maar mede door de geweldige stroom aan informatie van Loes, vliegt de tijd voorbij en staan we op het bordes, voordat we er erg in hebben. Het Sint Pieter plein biedt plaats aan zo’n 250.000 mensen. Let op, de paus woont hier dus niet. Hij heeft een twee kamer appartement van zeventig vierkante meter op een steenworp afstand van hier. Ook wordt uitgelegd, dat het schoorsteentje waar de bekende witte rook uitkomt als er een nieuwe paus is gekozen, niet bestaat. Het bestaat alleen als het zo ver is, want dan komt het kacheltje tevoorschijn waarin de stembiljetten worden verbrand. Ze worden overgoten met een stof die de rook zwart of wit kleurt, al naar gelang er een nieuwe paus is benoemd of niet. Leuke achtergrondinformatie, die met de nodige dosis humor wordt gebracht door Loes. 

Ondertussen heeft zij zich aangemeld en kunnen we de Sint Pieter betreden. Als ik zeg dat er in deze kerk vijfenveertig altaren staan en dat de letters, die we zien op de eerste verdieping en die goed te lezen zijn vanaf de grond, ruim twee meter groot zijn. Dan moet het duidelijk zijn wat een immens groot bouwwerk hier te zien is. Petrus en Paulus zijn hier begraven, zo gaat het verhaal, maar ook de nodige pausen. De crypte is dan ook uitzonderlijk groot en bestaat uit een grote hoeveelheid van die graven. Het is het heilige der heilige en je kijkt bij elk schilderij of beeld je ogen uit. Aan de achterkant van de Heilige Deur zit gewoon een muur. De deur gaat maar een keer in de vijfentwintig jaar open, in een heilig jaar. De eerstvolgende keer zal over tien jaar in 2024 zijn. 

Uitweiden over deze basiliek heeft geen zin.  Dit moet je met eigen ogen gezien hebben. Tot slot is de kleding van de Zwitserse Garde wel de moeite waard. Die is vrij kleurrijk, omdat deze volgens de overlevering in eerste instantie gemaakt zou zijn van datgene wat voorradig was. De kleding is kleurrijk, omdat het geïnspireerd is op de diverse fresco’s die men kan zien hier. Het goedkoopste wat voorradig was en in de buurt kwam van deze kleuren was gordijnstof, waar de eerste pakken van gemaakt werden. Nu zijn de pakken niet meer los te denken van deze elite garde. Op het plein staat ook de gewone politie te patrouilleren, maar die mag officieel niet in actie komen, want zij zijn de politie van Rome en Italië en niet van deze vrijstaat Vaticaanstad. Ondertussen zijn we uit de Sint Pieter gekomen na een prachtige indruk gekregen hebben van dit spektakelstuk. Voor ons de absolute highlight van deze reis. De groep wordt weer overgedragen aan Charlotte, die nog een korte wandeling met ons maakt totdat we ons diner gaan nuttigen, vlak in de buurt van de Sint Pieter. Hier krijgen we een culinair rondje Italië. Kleine gerechtjes worden in een hoog tempo geserveerd en een ieder mag pakken wat hij wil. De tapas bestaat uit onder andere warm brood met tomaatjes, olijven, mozzarella-bolletjes, ratatouille, parma ham, bonensalade, gedroogde ingelegde pepers, aubergine, courgettes ingelegd, ui, gevolgd door een rondje pizza’s met pizza ansjovis, pizza met tonijn en pizza met champignons. De tiramisu, die daarna komt is uit eigen keuken en smaakt naar meer. Een mooi en heerlijk culinair einde van onze eerste kennismaking met Rome. Morgen doen we deze dag nog een keer dunnetjes over met onze gids Marly. De rit naar het resort achtige hotel duurt ongeveer drie kwartiertjes.

Dinsdag 07-10-2014; Rome. We duiken al vroeg de files in. Er zijn dan wel meerdere wegen, die naar Rome rijden, maar het lijkt erop alsof iedereen dezelfde weg kiest waarop wij ook zitten. In Rome ontmoeten we gids Marly, die met ons door het oude Rome gaat lopen. Het goede aan haar is, dat ze weet dat de mensen op vakantie zijn en eerst zin hebben in een kopje koffie, dus doen we eerst een sanitaire stop met cappuccino, voordat we echt op stap gaan. Dit doen we in een cafeetje wat uitzicht biedt op ons eerste doel en dat is het Colosseum. We lopen om het Colosseum heen en krijgen uitgebreide uitleg over dit beroemde amfitheater. Vroeger was deze arena overdekt, maar dit is al jaren niet meer zo. Verder werden er vroeger exotische dieren getoond en was het eigenlijk eens soortement van dierentuin. Daarna werden er dierengevechten gehouden en tot slot moesten mensen het opnemen tegen wilde dieren. Als er dan wilde dieren werden gedood, dan werd het vlees ter plaatse geroosterd en uitgedeeld aan het volk wat was komen kijken. Tegenover het Colosseum zijn de overblijfselen te zien van een oude Romeinse markt, beter bekend als de markten van Traianus. De gladiatoren, die je nu in de buurt van het Colosseum te zien zijn kun je niet ongestraft op de foto zetten en sommigen zijn zelfs erg agressief als je dat wel doet zonder ervoor te betalen. Gewoon van een gepaste afstand fotograferen is het beste.  

Als je iets doorloopt, dan zie je het Forum Romanum, overblijfselen van het oude Rome. Hier tegenover begonnen de moerassen en het achterland. Maar als je aan de kant van het forum was, dan was je in het stadse gedeelte van Rome en daar wilde je gezien worden. Bij het Capitool en het gigantische Monument Victor Emanuel II besteden we wat meer tijd. Het geweldig grote bouwwerk heeft de naam De Tempel van Venus en Rome en er is onder andere het graf van de onbekende soldaat met eeuwigdurende vlam in ondergebracht. Aan de achterkant is de burgemeesterswoning, waar op dat moment net een demonstratie aan de gang is. Hier tegenover is de woning van Sophia Loren, die recentelijk de leeftijd van tachtig jaar heeft bereikt. Ze heeft in ieder geval een mooi uitzicht. Dat mag ook wel, want het optrekje kost zo’n anderhalf miljoen. We lopen via het oude getto naar het Pantheon. Het oog van deze basiliek heeft een doorsnede van bijna negen meter en de kerk is gebouwd zo’n vijfentwintig jaar voor Christus. Niet dat ik erbij was, maar dat vertelden ze me. De binnenkant biedt veel ruimte en zeker als je nagaat, dat de dome zo’n vijfenveertig meter hoog is. Een kolossaal gebouw, dat ook gelijk het einde van de rondleiding inhoudt. Nog een paar uurtjes vrij rondlopen en lunchen en dan hebben we Rome ervaren. Je mist in dit overzicht de Trevi Fontein, want die staat helemaal in de stijgers. Jammer, want dit was ook zeker een van onze belangrijkste reisdoelen.  

De groep valt uiteen en wij duiken een zijstraatje in tegenover het Panteon voor een club sandwich en een broodje salami/sla/mozzarella. Veel straatverkopers in Rome. De illegale verkopers hebben hun waar aangepast en kunnen in no time hun verkoopplaats verlaten om daarna in no time alles weer op te stellen, totdat ze weer gesnapt worden. Tegenover ons staat een prachtige kerk. Het is geen officiële bezienswaardigheid, die in alle folders opduikt, maar het bezoekje dat we eraan brengen is toch zeer de moeite waard en het bewijst maar weer dat je hier rond kan blijven kijken en van de ene verbazing in de andere blijft vallen. We mogen dan die bekende Trevi Fontein niet gezien hebben, maar bij La Fontana dei Quattro Fiumi op het Piazza Navona, moet ik toch ook wel even slikken. Groepsgewijs komen we hier terecht, maar als we losgelaten worden voor een ijsje bij deze hitte, dan valt de groep zo weer uiteen. Het ijsje is een perfect idee en bij het water van deze fontein is het even lekker genieten van de zon. Gezamenlijk nemen we nog een kijkje in de Santa Maria del Anima, de kerk voor Duitstaligen in Rome. Over de Brug der Engelen komen we weer uit bij de stadsmuren van Rome, met uitkijk op de Sint Pieter. We staan op een brug over de Tiber, waar tien gebeeldhouwde engelen staan aan weerszijde van de brug. Over de brug loopt het Passetto di Broggo, of het Corridoro di Broggo, wat staat voor de overdekte vluchtweg van de paus als er onverhoopt een calamiteit zou zijn. Rome heeft zoveel mooie kunstschatten en herbergt zoveel geheimen, dat je wel een paar bezoekjes nodig hebt om er een beetje een idee van te krijgen. Dit eerste bezoekje vraagt in ieder geval om meer, veel meer. Maar na een korte wandeling langs wat marktkraampjes komen we uit bij het Paleis van Justitie, wat ook gelijk de eindbestemming van de wandeling is. Fons staat met de bus al te wachten om ons terug te rijden naar het overnachtingsadres L’Oasi, waar we ook het diner zullen nuttigen. De vliegtuigen van het vliegveld van Rome scheren hier heel laag over met een aardig kabaal, maar na tien uur ’s avonds heb je er geen last meer van tot ongeveer half zes ’s ochtends. Ons een na laatste avondmaal in Italië, om maar even in de religieuze sfeer te blijven, bestaat uit pasta (wat een verrassing) spiraaltjes (in spiraaltjesvorm hadden we het nog nooit gegeten, eens kijken hoe dit smaakt) met spekjes, salade, twee aardappelplakjes met gepaneerde stukken kip en als desert een vruchtenbowl (vruchten met een vruchtensapje er overheen).

Woensdag 08-10-2014; Lucca. We hebben vaak plunderingen meegemaakt in de geschiedenis, maar ik denk dat de plundering van de ontbijtzaal hier zeker de geschiedenisboeken in kan. De Chinezen hebben hier even huis gehouden en een ware veldslag aangericht. Wat een gigantische puinhoop maken die gasten ervan, zeg. Maar als ze opgehoepeld zijn, hebben we gelukkig weer wat plaats om op ons gemak te ontbijten. We gaan van voedsel naar voedsel vandaag, want ons eerste reisdoel is een Toscaanse lunch in Montecarlo. De olijftuinen liggen in een rustieke en bosrijke omgeving. In eerste instantie dachten we aan een exclusief etentje op een adresje wat speciaal voor ons was gearrangeerd. Het adres was echter een commercieel ingesteld bedrijf die mensen iets meegeven over het telen van olijven en het verbouwen van wijn, waarna een maaltijd wordt voorgezet en van iedereen wordt verwacht dat er iets in de shop gekocht wordt van wat men heeft gegeten of gedronken. Maar dat doet niets af aan het goede initiatief natuurlijk. We beginnen met Pamela aan een rondleiding langs de olijvenbomen. De groene olijven worden door het rijpen langzaam zwart. Olijven worden als ze rijp zijn geoogst en binnen een dag verwerkt. Uit acht kilogram olijven haalt men ongeveer een liter olijfolie. De olijven worden onder zeer hoge druk door zeven heen geperst. Het vocht wat uit dit zeven komt wordt hierna gecentrifugeerd (op zeer hoge snelheid rondgeslingerd) om het water en de olie van elkaar te scheiden. Wat dan overblijft van acht kilo vruchten is een hele liter olie, die gezien mag worden als eerste persing. De beste en ook de duurste. De vriendin van Popeye heet overigens ook Olijfje, maar dit even tussendoor. Een ander leuk weetje is dat wijn wordt gemaakt van druiven. Gaat heen, dat wist ik niet. Nou, dat was dan misschien een open deur intrappen. Maar dat ze van de velletjes van de druiven een destilleer maken die ze Grappa noemen is misschien wat minder bekend. Het goedje wordt vaak gedronken na het nuttigen van een overvloedige maaltijd. Het bevat zo’n vijf en veertig procent alcohol en het zorgt ervoor dat je binnen afzienbare tijd weer ruimte genoeg hebt om door te gaan met eten. De laxerende werking schijnt bewezen te zijn, maar ik heb mezelf voorgenomen om dit experiment vandaag niet aan te gaan. De Grappa, die geschonken wordt laat ik dus wijselijk staan. Van de sterke lucht alleen al kun je aardig dronken worden (hik). Maar de rest van de lunch is ook prima verzorgd. Het weer is goed en de tafels, die buiten overdekt opgesteld staan zien er zeer uitnodigend uit. We hebben er honger van gekregen! De lunch wordt op originele wijze begonnen met spaghetti Bolognese (je verwacht dit toch niet in Italië?), gevolgd door ham, salami, gedroogde tomaten en uiteraard olijven. Als extraatje is er zoet notenbrood wat gedoopt kan worden in een daarvoor geschikte wijn, als iemand daar zin in heeft. Maar het brood op zich is zo al lekker genoeg. Een heerlijke lunch derhalve. Na het eten komen ze nog langs met een potje om je handen mee in te smeren om ze lekker soepel te maken. Het spul is vet, maar werkt op zich wel. Uiteraard wordt het ook verkocht in de winkel. Goede marketingstunt zogezegd. De magen zijn goed gevuld als we doorgaan naar Lucca, de stad van Puccini. We worden afgezet bij de stadsmuur en stadspoort en lopen gezamenlijk richting de San Martino kathedraal. Onderweg komen we nog een platenzaak tegen die onze interesse wekt, maar eerst maar even bij de kathedraal kijken. Er staat een kasteelachtige toren bij die het al snel herkenbaar maakt. Het begint te regenen en het begin en einde van onze reis door dit prachtige land wordt dus gekenmerkt door wat neerslag. Na de bezichtiging van de kathedraal besluiten we om op ons eigen houtje de stad nog even te verkennen, met als eerste doel natuurlijk de platenzaak. Niets gekocht, maar wel even uitgebreid rondgekeken natuurlijk. Hierdoor missen we wel het kleine amfitheater, dat zich ook in de stad bevindt. You can’t have it all, zeggen de Fransen wel eens. Na een rondje door het oude centrum komen we weer uit bij de kathedraal, waar we onze laatste cappuccino op Italiaans grondgebied zullen nuttigen. Zullen we het diner nog even doornemen? Penne Bolognese (what else?), aardappeltjes met varkensrollade en zigeunersaus en tiramisu na (zelf gemaakt en heerlijk). Een mooie dag, op een kleine tegenvaller na. Een van de reisgenoten heeft een epilepsie aanval gehad en moet naar het ziekenhuis vervoerd worden. We hoorden dit nieuws pas tijdens het diner. Pas rond middernacht arriveert Ger weer terug in het hotel. Geweldig wat Charlotte heeft gedaan om deze mensen te begeleiden tijdens het ziekenhuisbezoek. Maar ik zeg denk ik niets vreemds als ik hier toch even onze enorme respect wil uitspreken aan Mayke, die Ger constant heeft begeleidt tijdens deze reis. We hopen dat Ger weer snel een beetje zal herstellen. Gelukkig zien we beiden de volgende dag terug bij de bus voor de terugreis over de Europese snelwegen.

Donderdag 09-10-2014; Op naar Mullhouse. Tijdschriften zitten vooraan in de handbagage, want we hebben een zeer lange busrit voor de boeg. Via Genua (waar twee dagen later volop overstromingen plaats zullen vinden door de hevige regenval), Milaan, de Gotthard tunnel (met een lengte van 16,4 kilometer bijna de langste van Europa, maar die eer is neergelegd voor een tunnel in Noorwegen in de buurt van Drammen, waar we al een keer doorheen gereden zijn, de lengte hiervan is 24 kilometer overigens), Luzern en Basel naar het Franse Mullhouse, wat net over de grens ligt. Zwitserland ziet er heel groen en lieflijk uit en nodigt volgens ons toch wel uit om eens een keer nader te gaan bekijken. We houden van groen, bossen en bergen, dus dat is perfect. Het is wel een duur land. Rita is ook uitverkoren om de groepsfoto te maken. We staan er gekleurd op.

Vrijdag 10-10-2014; Asten. Het paard ruikt de stal. Nog een dagje bus en dan zijn we terug in Asten. In Mullhouse is er nog het plan opgevat om met de pet rond te gaan voor Charlotte en Fons, welke op deze rit aangeboden zal worden. We moeten dit op tijd doen, want Charlotte wordt in haar woonplaats Maastricht uit de bus gezet. Dit klinkt onaardig, maar zo is het niet bedoeld. Mieke neemt de taak op zich om de enveloppes te overhandigen aan de kundige leiding en de geweldige chauffeur (Fonske!!). De groep zal in Asten van elkaar afscheid nemen na de koffietafel. Fons ontpopt zich als een ware reisleider, nadat Charlotte de bus heeft verlaten. Overal verteld hij leuke weetjes en voordat we het weten staan we met de bus in Asten, de vakantie zit erop. De broodmaaltijd is goed verzorgd en wordt vooraf gegaan door een lekker bouillonetje (hoef je niet op te zoeken, staat niet in Vandale!). De kroket bij het brood doet ons vermoeden, dat we weer in Nederland zijn aangekomen. Voor ons de eerste weken geen pasta meer en de kroket is dan ook een welkome afwisseling in het eetpatroon. Voor sommigen doet afscheid nemen pijn, maar na twaalf dagen zijn er toch velen die verlangen naar hun eigen bedje en zo. Sommige mensen zullen contact houden tot in lengte van dagen, sommige mensen zie of hoor je nooit meer. Wij kunnen wel stellen dat we enorm hebben genoten van de reisleiding en het reisgezelschap. Sommige mensen hebben we dit reisverslag toegestuurd in de hoop dat we in de toekomst nog eens iets van ze zullen horen, sommige mensen hebben we op Facebook aangeschreven. Wij hebben een prima tijd gehad in Italië en zullen nog vaak terug denken aan deze vermoeiende, maar intense reis, die meer een Italië beleving was waarbij we het land een stukje beter hebben leren kennen. Het land nodigt zeker uit om nog een keer bezocht te worden. Als we dan weer zulke gezellige reisgenoten hebben, die altijd stipt op tijd zijn en zo fijn in omgang zijn, dan heb ik nu alweer zin om de reis vast te leggen. Ik heb deze reis zo goed mogelijk in woorden vastgelegd en ik hoop dat iedereen er net zo van genoten heeft als dat wij hebben gedaan. Tot gauw allemaal, het ga jullie goed. Toine & Rita van Poorten.  o ja, een paar leuke weetjes: het aantal gereden kilometers met de bus: 4300 kilometer. 

Tekst door Toine van Poorten, foto's Toine & Rita van Poorten.